Beza pistacjowa

Beza pistacjowa to wykwintny deser łączący lekkość klasycznej bezy z wyrazistym smakiem pistacji. W 100 g produktu znajduje się 367 kcal, 39,2 g węglowodanów (z czego aż 37,9 g to cukry), 5,5 g białka oraz 19,3 g tłuszczu (w tym 10,2 g tłuszczów nasyconych). Standardowa porcja o wadze 170 g dostarcza 661 kcal. Ten elegancki wypiek wyróżnia się nie tylko smakiem, ale i charakterystycznym zielonkawym odcieniem, pochodzącym z dodatku pistacji. W przeciwieństwie do klasycznej bezy, która składa się głównie z białek jaj i cukru, beza pistacjowa zawiera również mielone pistacje, które nadają jej bogatszy smak, bardziej kremową konsystencję oraz podwyższają wartość odżywczą poprzez dodanie białka, tłuszczów i minerałów. Pistacje, będące kluczowym składnikiem tego deseru, są cenione nie tylko za swój charakterystyczny smak, ale również za wysoką zawartość zdrowych tłuszczów jednonienasyconych, białka, błonnika, potasu, fosforu i przeciwutleniaczy. Ich dodatek sprawia, że beza pistacjowa jest bardziej sycąca i wartościowa odżywczo od tradycyjnej, choć nadal pozostaje produktem o wysokiej zawartości cukru. Beza pistacjowa ma swoje korzenie w kuchni włoskiej i francuskiej, gdzie ceniona jest za swoją delikatność i wyrafinowany smak. Może występować w różnych formach - jako samodzielne ciastko, część składowa tortów i deserów warstwowych, czy element dekoracyjny wykwintnych wypieków. Pod względem kulinarnym, beza pistacjowa doskonale komponuje się z kremami na bazie serka mascarpone, białą czekoladą, a także owocami takimi jak maliny, truskawki czy morele. Często serwowana jest z dodatkiem bitej śmietany lub lodu, które kontrastują z jej słodkim smakiem. Produkt jest oznaczony jako bezglutenowy, co czyni go odpowiednią opcją dla osób z celiakią. Zawiera jednak laktozę, co wyklucza jego spożywanie przez osoby z nietolerancją tego cukru. Ze względu na zawartość jaj i produktów mlecznych, nie jest to deser odpowiedni dla wegan. Wysoka zawartość cukru sprawia, że beza pistacjowa powinna być spożywana okazjonalnie jako wykwintny przysmak, a nie element codziennej diety.